W nawiązaniu do jednego z ostatnich wpisów nt prawa wykonawców do odwołań w zamówieniach społecznych poniżej progu 750 000 euro , po orzeczeniu Sądu Okręgowego w Olsztynie ze skargi Prezesa UZP, który to sąd orzekła, że prawo takie istnieje, w styczniu tego roku, KIO w składzie trzyosobowym kontynuuje dotychczasową linię orzeczniczą – uznając ponownie że w zamówieniach takich prawo do odwołania nie istnieje.

 

Jak wynika z uzasadnienia postanowienia o odrzuceniu odwołania wykonawcy:

Sygn. akt: KIO 2697/17 postanowienie  z dnia 4 stycznia 2018 r.

Przedmiotem zamówienia była usługa prowadzenia kursów i szkoleń dla uczniów i nauczycieli, co oznacza że zalicza się do katalogu usług społecznych i innych usług szczególnych. Usługi prowadzenia kursów i szkoleń dla uczniów i nauczycieli mieszczą się w katalogu zamówień na usługi społeczne i inne szczególne usługi określone w Załączniku XIV do Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE.

Wartość szacunkowa zamówienia została ustalona na kwotę 56.286,83 euro, zatem jest mniejsza niż kwoty określone w art. 138g ust. 1 pkt 1 ustawy Pzp (poniżej 750 000 euro).

Jak wskazała Izba:

Dokonując analizy treści przywołanych przepisów ustawy Pzp wnioskować należy, że art. 138o ustawy Pzp stanowi odrębną podstawę udzielania zamówienia na usługi społeczne poniżej progów, o których mowa w art. 138g ust. 1 ustawy Pzp. W konsekwencji powyższego Zamawiającego w żaden sposób nie wiążą przepisy ustawy – w tym również przepisy odnoszące się do środków ochrony prawnej – a Zamawiający ma swobodę w określaniu szczegółowych rozwiązań w ramach prowadzonej procedury. Zauważenia również wymaga, że procedura udzielania zamówień publicznych na usługi społeczne w oparciu o art. 138o ustawy Pzp, tworzona jest przez samego Zamawiającego, tym samym nie jest procedurą opartą na ustawie Prawo zamówień publicznych, choć Zamawiający uprawniony jest do zastosowania instytucji przewidzianych w ustawie, jednak owa procedura stosowana przez Zamawiającego nie będzie procedurą określoną ustawą – a jedynie procedurą własną Zamawiającego.

Dodatkowo Izba podkreśliła, że:

Pamiętać należy, że Krajowa Izba Odwoławcza może rozstrzygać spory pomiędzy stronami wyłącznie w granicach art. 180 ust. 1 ustawy, to jest dokonując oceny czynności, do których Zamawiający był zobowiązany na podstawie ustawy, zatem Izba nie posiada kognicji w zakresie czynności czy zaniechań Zamawiającego w sytuacji, gdy te czynności nie mają oparcia w ustawie. Tym samym Izba nie może rozpoznawać odwołań opartych na wzorcu stworzonym wyłącznie przez Zamawiającego (nawet stosującym rozwiązania oparte na instytucjach ustawowych).

Z pewnością nie przekonująca jest argumentacja Izby dotycząca chronologii przepisów:

Dodatkowo – co również nie może umknąć uwadze Izby – Ustawodawca w pierwszej kolejności – uwzględniając chronologię przepisów ustawy Pzp odnoszących się do usług społecznych – uregulował procedurę odnoszącą się do postępowań na usługi społeczne powyżej progów, a w następnej kolejności w przepisie art. 138o ustawy wprowadził regulacje dotyczące zamówień na usługi społeczne poniżej progów, zatem nie można zgodzić się z argumentacją, że do usług społecznych poniżej progów mógłby mieć zastosowanie przepis art. 138l ustawy Pzp – odnoszący się do zamówień powyżej progów

 

podsumowując- na dzień dzisiejszy linia orzecznicza KIO wydaje się być (poza jednym przypadkiem z ub.roku opisanym przeze mnie) stabilna tzn prawo do odwołania w takich przypadkach nie przysługuje wykonawcy – być może w sprawie pojawi się jednak ponownie skarga Prezesa UZP do sądu okręgowego.

Analogiczne postanowienia o odrzuceniu odwołań zostały wydane także pod koniec ubiegłego roku:

Sygn. akt: KIO 2283/17 z dnia 9 listopada 2017 r.

Sygn. akt: KIO 2339/17 z dnia 13 listopada 2017 r.